De Wijsheid roept luide op de straat, op de pleinen verheft zij haar stem, op de hoek der rumoerige straten roept zij, bij de ingangen der poorten, in de stad, spreekt zij haar redenen. Hoelang zult gij, onverstandigen, het onverstand liefhebben, zullen spotters aan spotternij een welgevallen hebben, en dwazen de kennis haten (Spreuken 1:20-22)
De Wijsheid roept, maar wie luistert? Wie is gewillig? Wie zijn oren zijn geopend, zodat deze Hem kan horen en de woorden van Hem kan ontvangen?
De wijsheid roept naar de onverstandigen
De wijsheid roept naar de onverstandigen, diegene die het onverstand liefhebben en die geen wijsheid willen ontvangen. Zij verafschuwen de wijsheid van God en willen er niets mee te maken hebben. De spotters gaan hun eigen weg en de dwazen, die zonder God leven, haten kennis en hoeven deze ‘dwaze’ wijsheid niet te ontvangen. Want voor hun is wereldse dwaasheid de wijsheid die zij willen volgen. Zij leven hun eigen leven en doen wat zij zelf willen. Zij leven naar het vlees (de zondige natuur) in het duister. Hun ogen zijn verblind door de zonde en hun oren zijn onbesneden, daarom horen zij niet. Hun verstand is gevuld met leugens en bedrog. Maar zij kiezen hier zelf voor.
Maar wie wil er nog luisteren naar de wijsheid van God, die hen wordt aangereikt. Helaas zijn er maar weinigen, die zich bekeren en vervolgens Hem volledig gehoorzamen.
‘Wees het zout der aarde’
